Изолацијата е страдање
Несигурноста веројатно е состојба која нè следи уште од раните години на животот. Кога ќе пораснеме, за да ја ублажиме и за да се оспособиме да опстојуваме во надворешниот свет, почнуваме да градиме некои свои концепти на сигурност и почнуваме околу себе да подигнуваме огради за да ја заштитиме својата индивидуалност. Повлекувајќи се во својата школка, која може да биде и поголема, штитејќи се, одеднаш ќе сфатиме дека се наоѓаме во мрак, во темнината на нашата изолација, сами, откинати од нашиот тоталитет, од нашиот универзален живот. Разграничувањето меѓу тоа што е „јас“ и што не е „јас“, без да знаеме за нашата целост, сме го почнале многу рано.
Чувствувањето на себеси во својата ограничена физичка форма ни создава чувство на одвоеност од сето она што самите го дефинираме како „тоа не сум јас“. Оваа одвоеност прави да се чувствуваме непријатно, притиснато, нехармонично, а со текот на времето и осамено и изолирано. Но исто како што бранот во океанот не е одвоен од океанот, иако изгледа дека има посебна форма и се нарекува со посебно име, така и човекот не е одвоен од светот.
Тој вештачки прави голем простор меѓу себе и светот што полека го исполнува со недоразбирања, конфликти, игнорирање, незнаење – авидја, како што се нарекува во јогата.
Различни методи во јогата и медитации ни помагаат да научиме како да ја надминеме оваа ограничена самоидентификација, место врзаност и зависност од околината да изградиме здрава комуникација со неа, да развиеме пријателство, прифаќање и љубов што ќе го поврати нашето чувство на заедништво и припадност на космичката Целост. Ова проширување на свеста е бавен процес што некој го има споредено со раѓање дете. Јогата тука е како бабица што помага во породувањето.
Таа учи на техники кои можат да бидат аналогни на природно и ненасилно породување, во кое што доживувањето на болка и страв се трансформира во радост и среќа.
